Als echter de innerlijke reis wat vaag is geworden en je eigenlijk meer rondwaart op een mistig pad met je armen als twee blindenstokken vooruitstekend, dan is het ook niet zo gek dat je je dan maar gaat richten op dit soort van externe bevestigingsbronnen. Alsof je eigenlijk probeert de leegte van je weg te verbloemen door toch nog maar wat te plukken van de glorie van het moment: bijvoorbeeld een goed uitgevoerd onderzoek naar een populair onderwerp zoals mammografie of de mexicaanse griepvaccins.
De bevrediging die dan volgt uit het zien van hoge bezoekersaantallen en meer financiële inkomsten kan dan fijn zijn, maar uiteindelijk keert deze bevrediging zich in zichzelf en blijkt flinterdun te zijn.
Als je daar na het nodige vallen en opstaan doorheen weet te prikken en beseft dat je eigenlijk de weg kwijt bent en zomaar wat in het rondte aan het bewegen bent, dan is het van het grootste belang om niet langer je ziel te verkopen aan aardse externe bevestigingsbronnen.
Nee, het is dan gepaster om weer te leren een noëtisch onderzoeker te worden: het is dan van belang om de innerlijke wereld opnieuw te leren ontginnen om vervolgens de ontdekkingen te delen met al degenen die geïnteresseerd zijn. Onder ideale omstandigheden loop je dan op quasi-synchronistische wijze via internet andere mensen tegen het lijf die ook die paden aan het bewandelen zijn.
Zoals je als het ware met je gedachten in allerlei bewustzijnsvelden kunt bewegen en op die manier contact legt met de gedachten van andere mensen die op soortgelijke niveaus aan het vibreren zijn, waarbij je de mensen zelf niet eens hoeft te ontmoeten, noch digitaal noch fysiek: want je vibratieniveau stemt zich als het ware automatisch af op die spectra.
Zo zou mijn bloggen horen te zijn: een verslaglegging van een creatieve reis waarin de ontdekkingen met enthousiasme en vuur worden neergelegd voor alle andere noëtische wandelaars die nog zullen passeren: als de stapeltjes met tibetaanse danwel nepalese steentjes die overal langs de weg staan als wegwijzers voor anderen.
Pas als je weet hoe je de stapeltjes kunt maken kun je het vermogen ontwikkelen om ook al die steenstapeltjes van anderen te leren herkennen: pas dan kun je ze op hun echte waarde schatten.
Als ik weer in staat zou zijn om de mist te laten verdwijnen en meer helderheid te verschaffen over mijn gerichtheid dan bestaat ook de mogelijkheid om weer met een andere blik te kijken naar de inkomsten, naar de bezoekersaantallen: ik zou ze dan kunnen gaan beschouwen met een glimlach. Ik zou ze dan kunnen relativeren omdat ik besef hoe nietig en weinigzeggend deze externe bevestigingsprikkels zijn.
Dit besef kan alleen maar valide zijn als er ook daadwerkelijk een creatief pad tegenover staat en dat vereist discipline en intentiedoorzettingsvermogen tezamen met gevoeligheid voor je energieniveau, je gedachten en gevoelens. Een ruimer bewustzijn kweken is een delicate zaak, maar een van de mooiste doelen waar een mens zich op kan richten.
