Voor mijn verjaardag kreeg ik het boek 'Als een River: gedachten en impressies 1998-2005' van Paulo Coelho cadeau. Een mooie mysterieuze paarse schimmige rivierfoto op de kaft. Dat inspireerde me wel tot lezen. Ik ben inmiddels tot het tweede hoofdstuk gekomen en sindsdien ligt het er maar te liggen.
Dat heb ik wel vaker bij boeken: er staat zoveel in dat het zoveel oproept waardoor ik eigenlijk eerst wil stil staan bij al die gedachten die de revue passeren. Ik vind eigenlijk het bekijken van mijn eigen gedachtenstromen veel geiniger dan het lezen van boeken, vooral als in mijn eigen stroom ook regelmatig nieuwe zaken voorbij fietsen (al dan niet met dynamo-aangedreven verlichting).
Ook al heb ik een zwak voor google (zie mijn eerste bericht) , toch is ook de neiging om iets minder populairs te gebruiken ook nog steeds aanwezig. Wat voor een alternatieve zoekmachine hebben we eigenlijk nog meer? Laat ik daar eens op googlen. Ik ga het eens wat vaker via 'dogpile' doen, eens kijken of dat iets oplevert. In ieder geval leidt het tot een foto van het boek. Met dank aan de Noord-Nederlandsche boekhandel.
Goed, om een lang verhaal kort te maken. Ik wil graag een gedachtepad verkennen dat werd geactiveerd door dit boek, namelijk zijn gebruik van termen als god, lucifer en vergiffenis. Iedereen zijn ding, maar ik zit momenteel zelf in zo'n vibratie dat het woord god al snel verwijst naar het woord bijbelse god, en die heeft voor mij wel zijn charme verloren.
Het idee van een externe god die je maar het beste moet gehoorzamen heeft voor mij afgedaan. Ik hecht tegenwoordig (en eigenlijk al een flinke tijd) meer waarde aan het idee dat we in onszelf die goddelijke vonk hebben en dat we kennis kunnen maken met onze schepper door onszelf, omdat we zelf een deel van het goddelijke in ons hebben.
Misschien zou je het kunnen zien als een potentiële holografische connectie die we zouden kunnen gebruiken. De kunst is dan vooral om te leren daar gebruik van te maken dwars door al die ruis die we zelf produceren en die om ons heen over ons wordt uitgestort.
Ikzelf vind het wel een vruchtbare weg om de ruis te leren herkennen en die vervolgens om te buigen naar iets constructievers. Ik hoop een steeds betere ruisneus te ontwikkelen en misschien levert dit echo 719 blog daar wel een bijdrage aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten