Een man die een groene hoed draagt

Ik las zojuist een stukje uit een boek van Bettine Vriesekoop, 'Bij de Chinees' en dat vond ik wel grappig. Het betreft een grappige beschrijving van het beter niet kunnen geven van bepaalde cadeaus omdat het een bepaalde betekenis kan hebben in het Chinees.

Ze schrijft op pagina 159:

Sommige cadeaus vallen verkeerd bij Chinezen. Klokken brengen onheil, omdat de vertaling van 'een klok geven', song zhong,
iets anders uitgesproken 'je dode ouders verplegen' betekent.

Chinezen stellen ook geen prijs op witte snijbloemen omdat die volgens de Chinezen alleen maar op begrafenissen thuishoren en het geven van een groene hoed wordt geassocieerd met de uitdrukking: een man die een groene hoed draagt. Wat betekent dat zijn vrouw overspel heeft gepleegd. Cadeaus kun je beter niet in wit papier inpakken, omdat wit ook weer geassocieerd wordt met rouwen en de dood. Verder brengen te grote cadeaus Chinezen in verlegenheid.

Dat zijn toch geinige dingen om ook in het Nederlands te introduceren, of niet? Zo zou je kunnen gaan zeggen: "Sinds vorige week loopt hij met een groene hoed rond".

Minder gedachtenruis in de nacht

Vandaag kwam ik een fascinerend idee tegen. Het heeft van alles te maken met het concept M-bandruis. Robert Monroe heeft daarover geschreven en je kunt het zien als een oorverdovend mentaal gedachtengerommel dat een hogere dichtheid heeft naarmate je dichter bij de Aarde zelf komt.

Het gebied waarin je je bevindt zou ook wel eens een effect hierop kunnen hebben, en ook het tijdstip waarop je actief bent. In een forum kwam ik de mogelijkheid tegen dat het vaak 's nachts makkelijker is om nieuwe ideeën te krijgen of je af te stemmen op minder actieve ruisgebieden, simpelweg omdat er dan veel mensen slapen waardoor er minder gedachtenruis in de ether wordt gezonden.

Is dat een prachtige gedachte?

Sociale Mogelijkheden

Ik heb het al eens eerder gehad over de Albert Heijn (zie Volgende Blog Graag) in verband met Kaa en de inmiddels afgelopen Jungle Book actie.

Zo krijg ik vaker op een of andere rare manier méér energie als ik de Albert Heijn winkel bij ons op de hoek binnenstap. Het is een flinke XL-variant die me ook wel eens aanzet tot het ontwikkelen van nieuwe gedachten.

Toen ik vandaag twee rouwkaarten stond uit te zoeken naar aanleiding van een plotseling sterfgeval bedacht ik me - terwijl ik ook zo naar de mensen om me heen keek - dat het eigenlijk toch jammer is dat er geen cultuur heerst waarin mensen elkaar oprecht aanspreken om even een gesprekje met elkaar te hebben.

Dat idee heb ik al vaker gehad gedurende verschillende periodes in mijn leven, maar tegenwoordig denk ik er toch ook vaak bij dat er ook allerlei mensen zijn met wie ik eigenlijk helemaal niet zou willen praten, saaie mensen, irritante mensen en meer van dat soort categorieën.

Toch denk ik dat er weinig mensen zó 'druk en gemechaniseerd' zijn dat ze niet interessant zijn om even kort een gesprekje mee te hebben. Stel je eens voor dat je wat korting bij de kassa zou krijgen als je zou kunnen aantonen met iemand gesproken te hebben die je van te voren nog niet kende. Een soort sociale albert heijn.

Begrijp me goed, ik heb zelf ook niet echt een prangende behoefte aan veel nieuwe sociale contacten, maar het lijkt me wel een verlevendiging van het bestaan als er meer een mentaliteit zou zijn waarin mensen elkaar in eerste instantie interessant vinden en ook graag even een gesprekje aanknopen, dwars door culturen, generaties en sociale klassen heen.

Levend water en Viktor Schauberger

Deze schildpadden trof ik aan na een randomblogsprong naar een studentenvereniging in Singapore. Ik ben de link helaas onderweg verloren. Soms vraag ik me wel eens af of er inderdaad van die bloggers zijn die vinden dat ze iedere dag wat te vertellen moeten hebben. Het moet toch ook niet meevallen om dan iedere keer maar weer interessante zaken aan de man te brengen?

Ik heb zojuist een creatief verhaaltje geschreven en nu lijkt het dat ik dan ook meteen alle creativiteit heb verbruikt. Ik zie naast me nog een aantal rekeningen liggen die nog betaald moeten worden, maar die nog niet over tijd zijn.

Laatst kwam ik in aanraking met een video die ging over het leven van Viktor Schauberger (een apart filmpje). Rond 35 minuut en 20 seconden wordt een apart verhaal verteld over het verschijnsel 'levend water'.

Er wordt door Tom Brown een presentatie gegeven over hoe vroeger mensen van 'dood' water 'levend' water maakten. De procedure was als volgt: mensen plaatsten een hoeveelheid water in een ton of een emmer en begonnen vervolgens eerst tegen de klok in met een stok te draaien. Terwijl ze zo aan het ronddraaien waren zongen ze van diepe tonen de toonladder omhoog.

Daarna draaiden ze de andere kant op, met de klok mee, en vervolgens zongen ze van hoog naar laag. Dit herhaalden ze enkele keren waardoor het water levendiger zou worden. Hierdoor zou het ook meer vruchtbaarheid in de hand werken.

Als je ooit eens een plant hebt die het niet zo goed doet, zou je deze Schaubergertechniek eens kunnen toepassen!

Zie voor vervolg: Viktor Schauberger en een bananenplant

Mensen onder elkaar op een vibratietandje lager

In de loop van de tijd heb ik zo een bepaalde realiteitsbeleving in elkaar geknutseld waar ik het redelijk goed mee kan vinden. Ik houd me voor dat het open staat voor verandering en het biedt aardige handvatten om dingen in een voor mij zinvol perspectief te plaatsen.



Eén van die losse onderdelen van mijn realitijd - ziet er meteen heel mysterieus niet deze spelling? Alsof er een geheimzinnige en wat temporeel ongrijpbare betekenis schuilgaat achter zo'n woord. Terwijl het eigenlijk meer te vergelijken is met een mooi beeld dat ik een teid terug ooit eens tegenkwam: een meisje raakte geboeid door een bepaalde jongen in een groep. Op een of andere manier was hij altijd zo mysterieus stil. Ze zocht contact met hem en hij bleef enigmatisch - om ook eens een lelijk interessant-doend anglicisme in deze blog te werpen - raadselachtig. Na een tijd ontdekte ze echter dat hij zo stil was omdat hij gewoon niks te melden had.

Tot zover dit beeld. Om weer terug te keren naar de hoofdlein: ik hecht er waarde aan om te denken dat ons bewustzijn te vergelijken is met een golfverschijnsel, in die zin dat het brijn of het bewustzijn dat het brein stuurt in staat is zich af te stemmen op verschillende vibratienivo's (ik vind het eigenlijk het prettigst om nivo te schrijven, maar tegenwoordig moet je eigenlijk niveau schrijven; ook moet je seks schrijven in plaats van sex, wat ik eigenlijk veel sexier vind staan, zo'n x, en bovendien ook hip Saksisch-Angels).

Ik dwaal wat af in zo'n blog, maar goed, als je er zelf maar lol in hebt of niet, lol. Ook zo'n woord: lol en lol. Twee verschillende woorden in twee verschillende talen en toch slaan ze beide op iets lachwekkends. Gek toch eigenlijk?

Maar goed, om toch het vibratielijntje verder op te snuiven zou ik willen hallucineren dat het misschien wel mogelijk is dat we in staat zijn om op basis van onze gedachten een bepaald vibratiepatroon te ontwikkelen, een patroon dat overeenstemt met een bepaalde frekwentie (dat mag ook niet meer, maar dat vind ik dan weer niet zo erg, zo'n 'q' vind ik ook wel iets meer hebben dan zo'n 'kw'-tje).

Volgens mij moet ik hoognodig naar bed want ik hallucibrei hier een hele woordsalade in elkaar. Als ik Jim Morrison zou heten dan zou het later nog eens gewaardeerd en gelezen worden, maar met een 719 in je naam loop je die kans tegenwoordig toch wat minder.

Wat ik eigenlijk wilde zeggen was dat het opmerkelijk is dat je de contacten met andere mensen écht op een andere manier kunt gaan beleven als je vibratieniveauo lager zakt. Ik vond het wel even schrikken als het echt zo zou zijn dat mensen op een dergelijk koele manier met elkaar omgaan. Ik heb me gelukkig vrij snel weer kunnen opschalen waardoor ik weer terugben op een nievo waar ik weer in heel wat prettigere sferen zit, en toch niet gespeend van het nodige realisme.

Ugh.

Next Blog, Volgende Blog, graag.

Als een nieuwe google-blogger ontdek ik ook allerlei interessante functionaliteiten. Zo blijkt er ook een optie te zijn om een willekeurige blog te tonen. Dat is zo'n knop bovenin het scherm; zodra je daar op klikt wordt je willekeurig ergens op andermans blog gedropt.

Het is misschien wel eens geinig om daar eens wat over te schrijven en eens een berichtje te laten vallen. Ditmaal kwam ik uit op een engelstalige blog van the Newman Team. Ik denk dat ik daarom ook maar op het Engels overschakel, dat lukt me nog wel.

On the blog-entry of november 14, I encountered a story on Abby, a girl that was reading from a book to her mother. The girl loves to read. I started this blog because I simply love to write. I love to ride the creative snake (I'm slightly hypnotised by Kaa since the recent AH-campaign and I still like the Doors) and see what my mind produces.

The blogger, the newman team, writes that Abby has got to be a 'line leader'. I really don't know what a 'line leader' is, so I am going to look it up in the 'Dikke van Dale' , but I cannot find it there either. Perhaps I should ask the Newman Team themselves what is the meaning of that word. They must be willing to help someone from the Netherlands, wouldn't they?

The blog-entry ends with the words from Abby: "You're the best mom I could ever hope for". Well, I would surely like to hear that from my daughter one day! I do believe she still likes me a lot. I guess she's a bit younger that Abby. Ah, I see, she's four-years old. My daughter is 3 years old.

Well, so much for this random blog trip.
Ik kruip lekker onder de lakens. Het gaat vannacht vriezen, als dat maar geen krabben wordt morgenvroeg. Ach, een mooie krabpartij in de vrieskou is ook niet verkeerd.

Paulo Coelho: als een rivier

Voor mijn verjaardag kreeg ik het boek 'Als een River: gedachten en impressies 1998-2005' van Paulo Coelho cadeau. Een mooie mysterieuze paarse schimmige rivierfoto op de kaft. Dat inspireerde me wel tot lezen. Ik ben inmiddels tot het tweede hoofdstuk gekomen en sindsdien ligt het er maar te liggen.

Dat heb ik wel vaker bij boeken: er staat zoveel in dat het zoveel oproept waardoor ik eigenlijk eerst wil stil staan bij al die gedachten die de revue passeren. Ik vind eigenlijk het bekijken van mijn eigen gedachtenstromen veel geiniger dan het lezen van boeken, vooral als in mijn eigen stroom ook regelmatig nieuwe zaken voorbij fietsen (al dan niet met dynamo-aangedreven verlichting).

Ook al heb ik een zwak voor google (zie mijn eerste bericht) , toch is ook de neiging om iets minder populairs te gebruiken ook nog steeds aanwezig. Wat voor een alternatieve zoekmachine hebben we eigenlijk nog meer? Laat ik daar eens op googlen. Ik ga het eens wat vaker via 'dogpile' doen, eens kijken of dat iets oplevert. In ieder geval leidt het tot een foto van het boek. Met dank aan de Noord-Nederlandsche boekhandel.

Goed, om een lang verhaal kort te maken. Ik wil graag een gedachtepad verkennen dat werd geactiveerd door dit boek, namelijk zijn gebruik van termen als god, lucifer en vergiffenis. Iedereen zijn ding, maar ik zit momenteel zelf in zo'n vibratie dat het woord god al snel verwijst naar het woord bijbelse god, en die heeft voor mij wel zijn charme verloren.

Het idee van een externe god die je maar het beste moet gehoorzamen heeft voor mij afgedaan. Ik hecht tegenwoordig (en eigenlijk al een flinke tijd) meer waarde aan het idee dat we in onszelf die goddelijke vonk hebben en dat we kennis kunnen maken met onze schepper door onszelf, omdat we zelf een deel van het goddelijke in ons hebben.

Misschien zou je het kunnen zien als een potentiële holografische connectie die we zouden kunnen gebruiken. De kunst is dan vooral om te leren daar gebruik van te maken dwars door al die ruis die we zelf produceren en die om ons heen over ons wordt uitgestort.

Ikzelf vind het wel een vruchtbare weg om de ruis te leren herkennen en die vervolgens om te buigen naar iets constructievers. Ik hoop een steeds betere ruisneus te ontwikkelen en misschien levert dit echo 719 blog daar wel een bijdrage aan.

Bloggen, bloggen en bloggen

Het is me wat, dat internet.

Eind jaren negentig had je als internetbrowser vooral twee concurrenten: netscape en de internet-explorer van Microsoft. Als zoekmachine gebruikte je toen nog wel eens zaken als altavista en lycos, maar dat is inmiddels wel veranderd: google is niet meer weg te denken.

Ik heb altijd wel een zekere sympathie gehad voor google. Hoe het zich heeft ontwikkeld zonder in de klauwen van Microsoft te belanden en zonder al te makkelijk zijn oren te laten hangen naar de wensen van de Amerikaanse overheid. Vol creatieve ideeën en het lijkt allemaal maar niet op te houden. Nu kun je zelfs op google-earth ook al kiezen voor de optie om youtube-filmpjes te zien die gekoppeld zijn aan bepaalde plaatsen of zelfs straten.

Vanuit dat gevoel dat Microsoft met zijn explorer en outlook de giganten zijn, ben ik ook al vrij vlot overgestapt op Eudora en de Mozilla firefoxbrowser. Dat heeft zo wel zijn charmes, alleen begin ik me de laatste maanden toch ook een beetje ongemakkelijk te voelen bij Firefox: ik heb klaarblijkelijk de optie 'updates' aanstaan en die komen toch wel heel vaak langs.

Ook begin ik mijn vragen te stellen bij de opslagmanie van het bedrijf: als je je bij gmail aanmeldt krijg je zomaar 2500 MB ter beschikking zodat je op een prachtige manier wel inzicht kunt blijven houden in je hele lange emailgeschiedenis. Het idee dat dat allemaal opgeslagen ligt vind ik persoonlijk weer niet zo prettig.

De ministers van justitie van Europa hebben het al zover gekregen dat al de emailtjes worden opgeslagen in een of andere te be-data-minen database, maar nu lijkt het ook wel alsof google zelf daar erg veel plezier aan beleeft. Is dat allemaal wel alleen service? Worden al die zoekwoorden die worden ingetypt wel alleen bewaard om te zien wat er zoal gevraagd wordt, of wordt het ook gebruikt om te achterhalen waar bepaalde personen wellicht zo allemaal mee bezig zijn?

Vooralsnog geef ik google nog het voordeel van de twijfel. Ik maak zelfs gebruik van hun adsense, maar het zou me niet verbazen als het zich ontwikkelt in de richting van 'Big Google is watching Us'.