Nu de eerste zomerse dagen een feit lijken te worden ben ik ook naar buiten getrokken om de zonnestralen op mijn winterse huid te laten vallen. Vandaag ben ik alleen naar een nabijgelegen park gegaan om daar half-ontbloot in de lotus te gaan zitten met een boek voor me met de welluidende titel 'Guidebook to the Afterlife'.
Ook al ben ik erg geboeid door het verkennen van de innerlijke wereld kwam ik toch ook tot de ontdekking dat de externe, fysieke wereld ook wel wat aandacht mag hebben op zijn tijd, en vooral als de zon schijnt.
Ik merkte dat ik het fijn gevonden zou hebben om daar in alle spontaniteit iemand te ontmoeten die - net zoals ik - ook gefascineerd is door de mogelijkheden van de geest en die ook geboeid is door het verkennen van het innerlijk realiteitslandschap. Dat lijkt me een perfecte manier om een parkuurtje of twee door te brengen.
Na afloop van het gesprek zouden onze wegen zich weer scheiden en we zouden allebei weer wat nieuwe gedachten in ons hoofd hebben geschonken gekregen. Zou dat niet een prachtige wereld zijn, als dit soort dingen mogelijk zouden zijn?
Alleen werkt het in de echte wereld toch wat anders. Ik ben dan niet zo'n iemand die spontaan bij een koppeltje kom zitten of aanklopt bij een groep. Dat lijkt me allemaal niet zo gewenst in deze Nederlandse samenleving.
Het is voor mij dan ook prettig om te leren dat ik ook volledig tevreden kan zijn als ik daar op het gras zit, zonder een gesprekspartner. Dat ik kan ervaren op sommige momenten niemand anders nodig te hebben om mezelf gelukkig te voelen met mezelf.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten